Bir genç. Günah çukuruna düşmüş yuvarlanıyor, yuvarlandıkça batıyor. İçki masalarında sabahladığı gecenin bir günü. Sarhoş. Evinin yolunu tutmuş, gidiyor gitmeye çalışıyor. Yürüyor. O da ne? Bir kâğıt. İçi “cızzz” ediyor. Eğiliyor. Çamurların içinden Besmele yazılı kâğıdı alıyor. “hiç Allah’ın ismi yerde, çamurların içinde olur mu?” diye söyleniyor. Bin bir düşünce ve ah ediş. Kâğıdı öpüyor, çamurlarını siliyor, güzel kokulara sürüyor ve evinin en güzel yerine asıyor. O gece âlim bir zata rüyasında “Git ona söyle! İsmimi temizlediği gibi onu temizlerim. İsmimi büyük tuttuğu gibi onu yüceltirim. İsmimi güzel kokulu yaptığı gibi onu güzel ederim. İzzetime yemin olsun ki, onun ismini dünyada ve âhirette temiz ve güzel eylerim’” denildi. İşte çamurların içinden Besmele yazısını bin bir ah edişle kaldırıp temizleyen o kişi Bişr-i Hafi’ydi. Evliyaların büyüklerinden. Rüya 3 defa tekrar etti. Gören kişi sabah Bişr-i Hafi’yi arayıp meyhanede buldu. “ Mühim bir haberim var!” diye içeriden çağırdı. Bişr gelen zata dedi ki: “ Kimden haber vereceksin?” “sana Allah-u Teâlâ’dan haber vereceğim!” Bunu duyan Bişr ağlamaya başladı ve sordu: “Bana kızıyor mu, şiddetli azap mı yapacak?” Rüyayı sonuna kadar dinleyince arkadaşlarına dönüp şöyle söyledi: “Ey arkadaşlarım! Beni çağırdılar, bundan sonra bir daha beni buralarda göremeyeceksiniz!” o zatın önünde hemen tövbe etti. Bu anda ayağında ayakkabı bulunmadığı için hiç ayakkabı giymedi artık… Sebebini soranlara “Söz verdiğim zaman yalınayaktım, şimdi giymeye hayâ ederim!” derdi. Ayakkabı giymediği için kendisine hafi (yalınayak) denilmiştir.